Recenzja: Fear Factory „Aggression Continuum”

Lata dwutysięczne upłynęły Fear Factory pod znakiem rozpadów, reunionów, roszad na liście płac oraz burzliwych sporów sądowych. No cóż, biznes to biznes. już dawno Dino mówił w wywiadach, że dla dobra zespołu on i Burton muszą przepracowywać różne ciężkie kryzysy i generalnie nie jest im łatwo. Taki los wielu kapel, nie tylko Fabryki Strachu, ale akurat ten skład leży blisko mojego serca odkąd zacząłem słuchać metalu, trochę żałuję więc, że gdzieś w okolicach Digimortal entropia na dobre wbiła w nich pazury i wszystko zaczęło im się psuć, prowadząc do dzisiejszego, definitywnego (jeśli wierzy

Recenzja: Omega Infinity „Solar Spectre”

Omega Infinity to projekt powołany do życia przez Xenoyra, na co dzień odpowiedzialnego za ciemną stronę wokali w Ne Obliviscaris, oraz niejakiego Tentakela, etatowego bębniarza Todgelicher, tu trzymającego pieczę nad całością warstwy instrumentalnej. Macierzyste kapele obu panów parają się graniem mocno zakorzenionej w ekstremie ciężkiej muzyki, nade wszystko jednak barwnej, awangardowej i nie dającej się łatwo zaszufladkować, efekt niniejszej kolaboracji zapowiadał się zatem przynajmniej interesująco…

Ikony: Fear Factory „Demanufacture”

Każdy, kto tak jak ja, około roku 1998 był nastoletnim maniakiem gier komputerowych, pamięta prawdopodobnie widok uzbrojonego w ogromne wiertło monster trucka, wyłaniającego się z mroku w akompaniamencie monumentalnych dźwięków, przypominających OST do Terminatora. Wspomniany obraz to oczywiście intro do kultowego Carmageddona, a towarzysząca mu piosenka to Zero Signal – jeden z najbardziej rozpoznawalnych hymnów Fear Factory, a jednocześnie moja brama do świata „naprawdę” ciężkiego grania… a w każdym razie cięższego niż Korn i The Offspring.

Recenzja: Maxdmyz „Anatomy Of Power”

Ciąg wrażeń towarzyszących obcowaniu z muzyką Londyńskiego Maxdmyz jest doprawdy zaskakujący. Pierwsze spojrzenie na miksującą Leonarda Da Vinci z H.R. Gigerem okładkę sugeruje zawartość z okolic Fear Factory, lub – z naszego podwórka – Thy Disease. Wbrew tym prognozom, po odpaleniu pierwszego kawałka dostajemy na twarz muskularne, tradycyjne riffowanie, posadowione na ciężkiej podwalinie garów i grzmiącego basu, nasuwające momentalnie skojarzenia z ostatnimi płytami thrashowych legend – Anthrax i Flotsam & Jetsam, albo amerykańskim heavy metalem w stylu Helstar, a na deser klasyczne, bardzo ładne zresztą, solo…

Fotogaleria: Combichrist, Poznań 23.07.2019

Robiąc porządek w zakamarkach dysku trafiłem na fotki z zeszłorocznego koncertu Combichrist w Poznaniu, które z niewiadomego powodu nie trafiły na Irkallę. Relacji co prawda nie będzie, bo od gigu minęło pół roku, ale mogę pokrótce powiedzieć, że zabawa była przednia, a z klubowej sceny piosenki Andy’ego LaPleguy i jego kompanii wykolejeńców wypadły żywiej, potężniej i bardziej energetycznie, niż z krążków.

W Kolejce Do Grania… Vol. 2

Rok powoli się rozkręca, a na półkach zdążyło już wylądować przynajmniej kilka solidnych wydawnictw. Ja tymczasem po raz drugi postanowiłem podzielić się kilkoma kawałkami, które zwiastują ciekawe nadchodzące premiery.

Recenzja: Fliege „The Invisible Seam”

Trudno powiedzieć, jakiej muzyki można się spodziewać po zespole o nazwie Fliege (niem. „Mucha”). W każdym razie metal niekoniecznie jest tym, co pierwsze przychodzi do głowy. Niemniej jednak, czego łatwo się domyślić biorąc pod uwagę to na jakim blogu jesteśmy, twórczość Amerykanów występujących pod tym szyldem właśnie metalem jest, a dokładniej, niecodziennie brzmiącą mieszanką blacku i elektroniki.